Exhibition: Meet me at the Altar
(Dutch below)
Amsterdam based artist Amie Dicke makes works which examine our need and fascination for images. Here at Amsterdam’s Felix Meritis she proposes different ways to explore our relationship with the act of looking: how we interpret, how we judge, how we construct.
These art pieces are going to be part of a private collection. It’s currently open to public free of charge from 9 to 5 till the 1st of July.
Dicke’s exhibition Meet me at the Altar is named after the newly completed, large-scale triptych which dominates this presentation of recent works. The triptych represents three female figures, each one a model taken from the pages of fashion magazines and posed in a way which is reminiscent of a pre-raphaelite portrait or of the classic Madonna throughout western visual history. Each image has been reproduced and baked onto large aluminium sheets and then incised with one long and gentle line which elegantly meanders its way through each image in turn. In other pieces, such as her Ray and Seahorse, both from 2021 and also exhibited here, when Dicke works with much lighter materials such as paper, these cuts into the paper are allowed to fall as dictated by gravity.
With Meet me at the Altar, the aluminium gives Dicke the possibility to actively fold and bend the images by hand and thus to control the positioning of the abstract forms incised into the faces and bodies. She is now able to physically open-up and manipulate the curves from her incisions. All sides and all aspects of each figure become visible within the same glance; we can gaze both within and through the works, seeing all aspects at one time. Written as such, her actions sound as if they are domineering or aggressive, when in reality they are experienced far more as an explorative caress, gentle and respectful.
Another piece in the exhibition, entitled Her name is Plato, from 2020 is a smaller print mounted on aluminium. The work is a photograph from a book with a detail of an early Netherlandish painting depicting a praying Madonna. Around her right eye there is the shadow of a hand which is posed exactly as to encircle and to focus on her introspection, her concentration. Similarly to Meet me at the Altar, this act of obscuring a part of the image lends to it a new emphasis and a new direction: the Madonna is no longer a female/mother construct from a male-dominated western religious canon, but rather – whilst maintaining her femininity – she has a new role, as a leader and founder of Western philosophy.
Dicke’s >>> from 2013 comes from an ongoing series of works made with sandpaper, where details from an image are rubbed and worn away, what had been a presence within an image is now defined only by its absence. As if teasing the viewer, the picture asks him/her to take an active role in looking, cajoling us to focus on the remaining elements and to construct and interpret as best we can. This freedom is unnerving: we can just make out the contours of the face but little more, so we focus instead on the colour of the ear as the light shines through it, on the rumples in the jacket and the hair, searching for a starting point from which to be able to ‘read’ the portrait. In the little that they seem to communicate, these delicate and highly sensual works tell us so much about how we read and interpret an image, about the relationship between looking and understanding and how we as viewers need to construct even when from a vacuum.
Tentoonstelling: Meet me at the Altar
De Amsterdamse kunstenares Amie Dicke maakt werken die onze behoefte aan en fascinatie voor beeld onderzoeken. Hier bij Felix Meritis in Amsterdam stelt ze verschillende manieren voor om onze relatie met kijken te onderzoeken: hoe we interpreteren, hoe we oordelen, hoe we construeren.
Deze kunstwerken worden binnenkort toegevoegd aan een privécollectie. De tentoonstelling is tot en met 1 juli gratis te bekijken van 9:00 tot 17:00.
Dicke’s tentoonstelling Meet me at the Altar is vernoemd naar het pas voltooide, grootschalige drieluik dat deze presentatie van recent werk domineert. Het drieluik stelt drie vrouwenfiguren voor, elk een model uit de pagina’s van modetijdschriften en geposeerd op een manier die doet denken aan een pre-rafaëlitisch portret of aan de klassieke Madonna uit de westerse visuele geschiedenis. Elke afbeelding is gereproduceerd en gebakken op grote aluminium platen en vervolgens ingesneden met één lange en zachte lijn die zich op zijn beurt elegant een weg baant door elke afbeelding. In andere stukken, zoals haar Ray en Seahorse, beide uit 2021 en ook hier tentoongesteld, wanneer Dicke met veel lichtere materialen zoals papier werkt, mogen deze sneden in het papier vallen als gedicteerd door de zwaartekracht.
Met Meet me at the Altar geeft het aluminium Dicke de mogelijkheid om de afbeeldingen actief met de hand te vouwen en te buigen en zo de positionering van de abstracte vormen die in de gezichten en lichamen zijn ingesneden, te controleren. Ze is nu in staat om de rondingen van haar incisies fysiek te openen en te manipuleren. Alle kanten en alle aspecten van elke figuur worden in één oogopslag zichtbaar; we kunnen zowel in als door de werken heen kijken en alle aspecten tegelijk zien. Als zodanig geschreven klinken haar acties alsof ze dominant of agressief zijn, terwijl ze in werkelijkheid veel meer worden ervaren als een verkennende streling, zachtaardig en respectvol.
Een ander stuk in de tentoonstelling, getiteld Haar naam is Plato, uit 2020 is een kleinere afdruk op aluminium. Het werk is een foto uit een boek met een detail van een vroeg Nederlands schilderij met een biddende Madonna. Rond haar rechteroog is de schaduw van een hand die precies zo is gepositioneerd om haar introspectie, haar concentratie te omcirkelen en te concentreren. Net als bij Meet me at the Altar, geeft deze daad van het verduisteren van een deel van het beeld er een nieuwe nadruk en een nieuwe richting aan: de Madonna is niet langer een vrouwelijk/moederconstructie uit een door mannen gedomineerde westerse religieuze canon, maar eerder – met behoud van haar vrouwelijkheid heeft ze een nieuwe rol, als leider en grondlegger van de westerse filosofie.
Dicke’s >>> uit 2013 komt voort uit een doorlopende serie werken gemaakt met schuurpapier, waarbij details van een afbeelding worden weggewreven en weggesleten, wat een aanwezigheid in een afbeelding was, wordt nu alleen gedefinieerd door de afwezigheid ervan. Alsof het de kijker plaagt, vraagt het beeld hem/haar om een actieve rol te spelen bij het kijken, ons overhalend om ons te concentreren op de overige elementen en zo goed mogelijk te construeren en te interpreteren. Deze vrijheid is zenuwslopend: we kunnen net de contouren van het gezicht onderscheiden, maar weinig meer, dus we concentreren ons in plaats daarvan op de kleur van het oor als het licht er doorheen schijnt, op de kreukels in de jas en het haar, op zoek naar een begin punt van waaruit het portret kan worden ‘gelezen’. In het weinige dat ze lijken te communiceren, vertellen deze delicate en zeer sensuele werken ons zoveel over hoe we een beeld lezen en interpreteren, over de relatie tussen kijken en begrijpen en hoe we als kijkers moeten construeren, zelfs vanuit een vacuüm.